W kameralnym lokalu Mistrz i Małgorzata w Toruniu odbywają się cykliczne spotkania organizowane przez agAT Artystyczną grupę Atelier Toruń

 

W dniu 8.02.2022 roku odbył się wieczór autorski poetki Julii Skoniecznej

                                    zatytułowany „Pokolenie Pani Cogito”

 

Wieczór poezji otworzył Pan Dariusz Chrobak, przedstawił Panią Julię Skonieczną i Pana Zbigniewa Zebar przedstawiciela Wydawnictwa Liberum Verbum oraz przywitał publiczność.

 

„BYĆ POETĄ ZNACZY BYĆ SWOIM WŁASNYM SĘDZIĄ”

                                                                                    Henrik Ibsen

Pani Julia wydała dwa tomiki poetyckie:

– „Pokolenie XXI”

– „Pani Cogito”

Oprócz poezji rysuje, maluje interesuje się również muzyką, sportem oraz dużo podróżuje.

Jest laureatką ogólnopolskiego konkursu poetyckiego „Potyczki wierszowane”, który odbył się

w 2018 roku na Zamku Krzyżackim w Golubiu-Dobrzyniu.

W poezji stawia na autentyczność i prawdę.

 

Czytelnik jest ciekawy człowieka, który stoi za tekstami wierszy.

 

Krótki biogram

Julia Skonieczna (rocznik 2001) – urodziła się w Golubiu-Dobrzyniu. Dorastając w cieniu tamtejszego zamki narodziła się w niej ciekawość przeszłości, a usłyszane w dzieciństwie legendy rozwijały wyobraźnię. Ta pozwoliła doskonalić jej umiejętności w rysunku i malarstwie, a uzyskana przy tym wrażliwość przełożyła się na jej przyszłe wiersze. W 2019 roku, jeszcze przed swoimi osiemnastymi urodzinami, zadebiutowała tomikiem poezji „Pokolenie XXI”. Inspiracji szukała w m.in. w podróżach, które stały się elementem stylu jej życia. Do tej pory zwiedziła dwadzieścia jeden krajów i wysp, jednak najbardziej przywiązana jest do polskich Tatr. Obecnie jest studentką Lotniczej Akademii Wojskowej w Dęblinie i żołnierzem Wojska Polskiego.

 

„TAKIE BĘDĄ RZECZYPOSPOLITE JAKIE ICH MŁODZIEŻY CHOWANIE”

                                                                                                                                                                                             – Jan Zamoyski

 

Oto niektóre wiersze poetki:

 

1/. Pani Cogito rozważa różnicę między głosem ludzkim a głosem przyrody

 Nie zostaną po nas jedynie

ślady na piasku i kręgi na wodzie:

tony śmieci, topniejące lodowce, sztuczne jaskinie,

zasklepione pagórki, pełne zagrożonych gatunków

łodzie;

plastikowa reklamówka w kolorze niebieskim

płynie po rzece, która niebieska już nie jest.

 

Oddycham tym powietrzem drażniącym nozdrza,

rześkim,

w trakcie zdrowego marszu – w dodatki to manifest!

Przeciw inności, bo głoszona idea jest zbyt liberalna,

a tradycja, ksiądz w telewizji powiedział, rzecz święta.

Maksyma miłości i braterstwa jest taka banalna…

Przecież zawsze wyciągnę dłoń –o ile chwyci ją biała

ręka,

 

Spójrz na te wzgórza, lasy manowce

ukryte za dymem z fabryki na Nowej.

Odpocznij na pełnej ściętych pni łące

i chłoń to słońce, zapomnij o dziurze ozonowej.

Jadąc nocą autem, ciesz się na widok sarenko

póki ta jeszcze stoi i żyje

I w dźwięku miasta, petard i karetki

słuchaj wiatru, co muska folię i pełną pereł szyję.

 

Spójrz, jak piękny jest świat

stworzony przez prawdziwego boga – Człowieka.

Żyjemy szybki, jakby dzień trwał kilka lat,

bo w przyszłości nic nas nie czeka.

 

 

2/. Drzewo z Ténéré

 

Na końcu świata, pośrodku pustyni,

w upale i ogromie milczenia,

dookoła otoczone terenami pustymi

wyrosła z niepłodnego nasiona.

 

Przetrwawszy odwieczną suszę,

dało cień skorpionom i żmijom.

Znosiwszy pustynne katusze,

ta akacja była wolną – nie niczyją.

 

Potem przyszedł człowiek,

gatunek homo sapiens,

i bez mrugnięcia powiek

 

potrącił, zniszczył, zostawił.

Nieważne: drzewo, zwierzę, człowiek,

ważne, że dobrze się bawili.

 

 

3./ Modlitwa Pani Cogito

 

Panie, czy nie przewidziałeś tego,

że po Wieży Babel zbuntuje się ludzkość?

Nie pozwalając nam dotrzeć do Nieba,

utworzyliśmy niebo na Ziemi.

Wygnałeś nas z raju,

raj przyszedł do nas.

Nie pokazałeś nam, jak kochać,

nauczyliśmy się zabijać.

 

W czym gorsza była, Panie,

Sodoma i Gomora

od Amsterdamu i Las Vegas?

W czy gorsza była Ewa

od tych, które na co dzień

smakują zakazanych owoców?

 

Czy wciąż jesteś tam, Boże?

Chyba już zobojętniałeś

i przestały dla ciebie istnieć

wszystkie

granice moralności,

tak jak i u nas,

A jednak karać chcesz nas za to,

żeśmy stworzeni

na twoje podobieństwo.

 

 

Aby przybliżyć postać Pani Julii, prowadzący spotkania odczytał słowa i zdania podane przez poetkę, to „mapa mentalna” autorki.

 

 

Na słowa: obserwacja, bezpośredniość, akceptacja – poetka odpowiedziała:

 

Opieram swoją twórczość na obserwacji ludzi i przyrody. Mam wiarę w ludzi. Zaczęłam dostrzegać świat między mną a innymi, książka „Pani Cogito” to podkreśla.

 

Tomik „Pokolenie XXI” to moja akceptacja wizji sprzed lat. Nie wstydzę się tej poezji, nie wyrzekam się jej. Proces pisania trwa w danym czasie. Teraz nie wydałabym w tej formie,

ale Julia Skonieczna była terapeutką w czasie tworzenia.

Każdy ma demony, które nasza świadomość wypiera, (anioły czasami też się przebranżawiają).

Staram się nie wypierać myśli uwzględniać je w wierszach. Warto zatrzymać się, nie hamować siebie, przyznać się do własnych nałogów. Akceptować własną naturę, nawet gdy okazuje się ona daleka od ideału, ale także różnic tej natury u innych ludzi.

 

 

Trzy zdania:

– Mam żal do świata za to, jaki jest, a nie jakim powinien być.

– W swojej poezji zazwyczaj jestem nieszczęśliwa, ale w ładny sposób.

– Piszę o brzydkich rzeczach używając ładnych słów.

 

Spostrzegam świat i mam żal, młodzi rzadko akceptują taki świat jaki jest.

Piszę poezję osobistą – wiersze, które wyrażają szczęście, miłość są bardziej poczytne.

Często piszę wiersz do sporządzonej przeze mnie ilustracji lub ilustruję napisany już wiersz. Inspirację czerpię z obserwacji świata, ludzi i samej siebie, to daje mi wiele pomysłów na wiersz.

Najbardziej „sobą” i najbardziej wolna czuję się w górach: w ciszy, odosobnieniu, na świeżym powietrzu, otoczona pięknem natury, a także z domieszką adrenaliny i niepewności.

Uwielbiam też wszystkie rodzaje sportu, od biegania, przez kalistenikę, aż po trening siłowy.

Pracuję w wojsku i studiuję w Lotniczej Akademii Wojskowej, co wymaga ode mnie wysokiej sprawności fizycznej.

Lubię się rozwijać, poznawać mowę kultury, „uczyć się ludzi”, co umożliwiają mi podróże.

Niektóre wiersze są naiwne, ale o wartości wiersza, mówi sposób wyrażania, przedstawienia tematu oraz interpretacja. Zależy kto go czyta i jakie ma doświadczenia życiowe.

 

Gościem specjalnym był Pan Zbigniew Zebar.

Przedstawiciel wydawnictwa Liberum Verbum, który wspiera i promuje młodą poetkę.

Dzięki Panu Zbyszkowi powstał drugi tomik poezji pt. „Pani Cogito”.

 

„BO WIĘCEJ WAŻY JEDNA DOBRA STROFA NIŻ CIĘŻAR WIELU PRACOWITYCH                                                                                                                                                                                         STRONIC” – Czesław Miłosz (Traktat poetycki)

 

Podczas wieczoru poetyckiego Pani Julii mieliśmy okazję, w sposób niecodzienny przenieść się

w przestworza, gdzie słowa nabierają innych znaczeń i barw.

Wiersze prezentowane przez poetkę wywołały poruszenie wśród gości oraz zafascynowały doskonałym warsztatem. Słuchając można dostrzec, że to o czym pisze jest bardzo dojrzałe. To wrażliwa młoda poetka, która posiada zmysły dorosłego człowieka. Jej poezja jest różnorodna, która zmusza do refleksji.

Wiersze z tomiku pt. „Pani Cogito”, wywarły duże wrażenie na słuchaczach.

Większość widzów uczestniczyła w dyskusji, zadawała pytania i wyrażała swoją opinię.

 

To był refleksyjny i pełen emocji wieczór poezji, który na długo zostanie w pamięci uczestników.

 

Miłośnikom poezji polecam poezję Pani Julii, to prawdziwa uczta dla ducha.

zdjęcia str. fb.  agAT

Pani Magdalena Grzywaczewska – Urbańska

Pani Wanda Wasicka

Domeracka –

Maria Domarecka

Dziennikarka MYwToruniu.pl

O sobie:

Pochodzę z Pomorza. W Toruniu mieszkam kilkadziesiąt lat.
Pomimo wykształcenia ekonomicznego, największą moją pasją to malarstwo i poezja.
Maluję obrazy i piszę wiersze. Biorę udział w licznych wystawach i wernisażach malarskich  oraz w konkursach poetyckich. Chodzę na zajęcia na TUTW. Moje motto to: „Chcesz mieć tęczę, musisz pogodzić się z burzą”

 

Wystawa malarska Izabeli Kalinowskiej
w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej W Toruniu

 

W dniu 7 lutego 2022 r. w Ośrodku Czytelnictwa Chorych i Niepełnosprawnych – Książnicy Kopernikańskiej przy ul. Szczytnej 13 w Toruniu odbył się wernisaż wystawy malarki

Pani Izabeli Kalinowskiej pt. „Plenery i inne…”.

Warto wspomnieć, że budynek Ośrodka Czytelnictwa jest wspaniale przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych. Są tu prezentowane wystawy dzieł twórców z różnymi rodzajami

niepełnosprawności. Znajdują się też książki dla dzieci i młodzieży, opowiadania terapeutyczne, zabawki edukacyjne, gry dydaktyczne. poradniki oraz literatura specjalistyczna z zakresu pedagogiki specjalnej, rehabilitacji, biblioterapii, etc..

Organizowane są różnorodne formy pracy kulturalnej i czytelniczo – terapeutycznej

oraz zajęcia dydaktyczne dla studentów.

 

Krótki biogram malarki.

Artystka – malarka  urodziła się na Kujawach. Od 1961 roku mieszka w Toruniu. Pochodzi z rodziny o malarskich tradycjach. Już jako dziecko przejawiała zdolności plastyczne, jednak względy ekonomiczne nie pozwoliły na kontynuowanie nauki w tym kierunku. Ukończyła szkołę handlową, lecz nie zrezygnowała z malarstwa. Pani Izabela swoją twórczość prezentuje podczas wielu wernisaży, oraz imprez plenerowych.

 

„OKNO WYCHODZĄCE NA WEWNĘTRZNY ŚWIAT ARTYSTY”

                                                                                                    -Andre Breton

Uroczystość otworzyła Pani Arleta Tuleya, przedstawiła Panią Izabelę Filipiak-Kalinowską oraz powitała zaproszonych gości.

 

 

Aby przybliżyć postać malarki przytoczę jej słowa:

Maluję od dzieciństwa. Nie wyobrażam sobie życia bez malarstwa. To moja pasja.

Malowała również moja mama, brat mamy, siostra mamy, która ukończyła Szkołę Sztuk Pięknych w Wilnie. Ulubionym moim motywem malarskim to kwiaty i wiejskie pejzaże, które nawiązują do dzieciństwa. Na tej wystawie prezentuję 43 obrazy, to przekrój mojego malarstwa.

 

 

„MALARSTWO – TO COŚ POŚREDNIEGO MIĘDZY MYŚLĄ A RZECZĄ”

Samuel Taylor Coleridge

 

Malarstwo Pani Izabeli odzwierciedla w sposób spektakularny, miłość do przyrody. Tworzy dzieła, w których przedstawia barwny świat. We wszystkich obrazach odciśnięta pędzlem plama farby, oddycha radością życia.

Malarka jest twórcą wielu pejzaży, do których inspirowały ją plenery malarskie. Zaprezentowała

również obrazy kwiatów, ludzi i zwierząt.

Poruszając się w obrębie wystawionych obrazów, można zauważyć styl malowania

który charakteryzuje jej twórczość.

 

Podczas prezentacji malarstwa, padło wiele pytań, na które z chęcią odpowiadała malarka.

Atmosfera była wyjątkowa. Goście z dużą uwagą przechodzili obok obrazów wymieniając

swoje opinie.

 

Uważam, że malarz na wszystko patrzy przez pryzmat malarstwa. Otacza go świat, którego staje się częścią. Myślę, że obserwowanie gwiazd, powiew wiatru, oddychanie czy radość i malarstwo to jedno. Sztuka wzbudza w odbiorcach emocje, a to zmusza go do refleksji nad życiem.

 

Podczas wernisażu miałam przyjemność recytować swoje wiersze, które podkreśliły malarstwo artystki.

 

Przysłowie chińskie mówi, że ”Jeden obraz wart więcej niż tysiąc słów”

Dlatego w imieniu malarki zapraszam do odwiedzenia wystawy malarskiej, która reprezentowana będzie do 25 marca 2022r. w godzinach otwarcia Ośrodka.

Maria Domarecka

Dziennikarka MYwToruniu.pl

O sobie:

Pochodzę z Pomorza. W Toruniu mieszkam kilkadziesiąt lat.
Pomimo wykształcenia ekonomicznego, największą moją pasją to malarstwo i poezja.
Maluję obrazy i piszę wiersze. Biorę udział w licznych wystawach i wernisażach malarskich  oraz w konkursach poetyckich. Chodzę na zajęcia na TUTW. Moje motto to: „Chcesz mieć tęczę, musisz pogodzić się z burzą”

 

Maria Konopnicka (23.05.1842 – 08.10.1910)

   W tym roku, w maju minie 180 lat od urodzin znanej pisarki, poetki, działaczki społecznej Marii Konopnickiej. Z jej twórczością spotykaliśmy się od najmłodszych lat słuchając pięknych baśni, w szkole uczyliśmy się jej wierszy, do dziś znana i powszechnie śpiewana jest „Rota”, pieśń skomponowana przez Feliksa Nowowiejskiego do wiersza poetki.

    Maria Konopnicka urodziła się w Suwałkach jako kolejne dziecko w rodzinie prawnika Józefa Wasiłowskiego, miłośnika literatury i historii. Matka Marii zajmowała się rodziną, jednak będąc słabego zdrowia często chorowała, zmarła, kiedy Maria miała 12 lat.

    Wychowaniem dzieci zajął się ojciec wpajając im żarliwy patriotyzm, surowe nauki moralne i zamiłowanie do literatury. Czytał dzieciom utwory wybitnych poetów: Słowackiego, Krasińskiego, Mickiewicza, wiedząc, że ta literatura była zakazana przez zaborców.

     W 1855 roku ojciec oddał Marię na pensję do Warszawy i chociaż córka robiła w szkole duże postępy, z powodu niewielkich dochodów ojca edukacja trwała zaledwie rok. Na pensji Maria poznała Elizę Pawłowską, późniejszą Orzeszkową.  Przyjaźń między pisarkami, ugruntowana wspólnymi zainteresowaniami i sposobem patrzenia na świat przetrwała do końca życia Marii.

    W 1862 roku mając 20 lat Maria wyszła za mąż za Jarosława Konopnickiego, starszego o 12 lat ziemianina z okolic Kalisza. Po ślubie młodzi zamieszkali w majątku rodzinnym męża.

    W następnym roku wybuchło Powstanie Styczniowe. Jego konsekwencje były tragiczne dla wielu Polaków, również dla rodziny Marii. W bitwie pod Krzywosądzem zginął jedyny, ukochany brat Marii. Prawdopodobnie jej mąż brał udział w powstaniu i młodzi w obawie przed aresztowaniem udali się na emigrację do Wiednia i Drezna. Do kraju wrócili w następnym roku.

    Życie młodej Marii na prowincji, w małym dworku było trudne i monotonne. W czasie 10 lat małżeństwa urodziła ośmioro dzieci, dwoje z nich zmarło zaraz po urodzeniu. Oderwaniem od codziennych trosk i kłopotów była literatura, czytanie utworów różnych pisarzy, nauka języków obcych co bardzo się przydało w dalszym życiu, a także pierwsze, samodzielne próby pisarskie.

     Pierwszy opublikowany poemat „W górach” poetka napisała w 1872 roku. Został bardzo przychylnie przyjęty, pozytywną recenzję w prasie zamieścił Henryk Sienkiewicz:

    …”co za śliczny wiersz…sam się śpiewa jak mazurek Szopena….ta pani lub panna ma prawdziwy talent, który prześwieca przez wiersze jak promienie świtu przez mgłę…”

Tak dobre przyjęcie pierwszych prób pisarskich miało wpływ na dalsze życie Marii, które postanowiła zdecydowanie zmienić.

     W 1876 roku rozstała się z mężem i razem z dziećmi wyjechała do Warszawy. Nie chciała dłużej znosić nietrafionych decyzji męża w prowadzeniu gospodarstwa, ciążyły jej narzucone ograniczenia i rola gospodyni domowej.

     W stolicy młoda, dobrze zapowiadająca się poetka, ale z szóstką dzieci na utrzymaniu i bez żadnych koneksji znalazła się w trudnej sytuacji materialnej.

Zaczęła udzielać korepetycji, zajęła się przekładami dzieł z niemieckiego, włoskiego, angielskiego. Samodzielnie opanowała sześć języków, dzięki tłumaczeniom zarabiała na utrzymanie domu.

    Prosiła o pomoc swoją przyjaciółkę Elizę Orzeszkową pisząc do niej:

   „Stronnictwem, do którego należę duszą i ciałem są moje dzieci. Poza nimi istnieje dla mnie tylko świat myśli i pracy. Że jednak żadnych stosunków tu nie mam, trudno mi sobie i w tym dać radę. Czybyś Ty mi, droga Elizo dopomóc w tym nie chciała?…”

    Przez następne 10 lat najważniejszą rzeczą dla pisarki był zapewnienie bytu i wykształcenia dzieciom. Podejmowała się różnych prac: korepetycje, tłumaczenia, pisała do pism dla kobiet „Świt” i ‚Bluszcz”, były to również początki jej twórczości

 pisarskiej.  Gdy dzieci się usamodzielniły, autorka postanowiła realizować swoje marzenia: poznawać świat, ludzi, zająć się pisaniem.

   W 1889 roku Maria poznała zdolną malarkę Marię Dulębiankę z którą pozostawała w przyjaźni do końca życia. Obie kobiety podróżowały po Europie czasowo zamieszkując we Francji, Niemczech, Austrii, Włoszech czy Szwajcarii.

     Pisarka interesowała się sytuacją polityczną ziem polskich pod zaborami. Szczególnie była wyczulona na los dzieci. W 1901 roku na wieść o buncie polskich dzieci we Wrześni, którym władze pruskie zabroniły uczenia się religii po polsku, napisała wiersz, rozpowszechniony poza granicami zaborów:

    Tam od Gniezna i od Warty

     Biją głosy w świat otwarty,

     Biją głosy, ziemia jęczy

     Prusak dzieci polskie męczy!

     Za ten pacierz w własnej mowie,

     Co ją dali nam ojcowie,

    Co go nas uczyły matki,

    Prusak męczy polskie dziatki!……

„O Wrześni”

 

    W 1908 roku ostro wystąpiła przeciwko pruskiej germanizacji publikując wiersz „Rota”. Po raz pierwszy jako pieśń utwór został wykonany w Krakowie 15. 07.1910 roku podczas odsłonięcia Pomnika Grunwaldzkiego. Patriotyczna manifestacja zgromadziła w dawnej polskiej stolicy tysiące ludzi. Wszystkich połączyły słowa pieśni:

                 „Nie rzucim ziemi skąd nasz ród!

                 Nie damy pogrześć mowy.

                 Polski my naród, polski lud.

                 Królewski szczep Piastowy” …

„Rota”

   Z okazji 25- lecia pracy pisarskiej w 1903 roku pisarka otrzymała w darze od narodu dworek w Żarnowcu na Podkarpaciu. W ostatnich latach życia często w nim przebywała, cieszył ją spokój, piękne widoki, serdeczność miejscowej ludności.

    W 1957 roku w dworku powstało Muzeum Marii Konopnickiej otwarte dla zwiedzających, miłośników twórczości poetki od 1960 roku.

    Pisarka zmarła na zapalenie płuc we Lwowie w 1910 roku. Została pochowana na cmentarzu Łyczakowskim w Panteonie Wielkich Lwowian. Jej pogrzeb był manifestacją patriotyczną w której wzięło udział tysiące Polaków. Na cokole pomnika nagrobnego wyryto fragment wiersza poetki

                           „Na cmentarzu”.

                        Proście wy Boga o takie mogiły,

                        Które łez nie chcą, ni skarg, ni żałości,

                        Lecz dają sercom moc czynu, zdrój siły

                        Na dzień przyszłości….

Halina Zubrycka

Dziennikarka MYwToruniu.pl

O sobie:

Wieloletnia nauczycielka historii toruńskich szkół, doradca metodyczny nauczycieli historii. Jej pasją jest historia, szczególnie biografie ludzi, którzy mieli wpływ na losy innych. Dużo czytam, latem zajmuję się ogrodem, kwiatami, przetworami, zimą dużo spaceruję podziwiając przyrodę, świat dzikich zwierząt, spotykam się z przyjaciółmi i ukochanymi wnukami.