Piątek. 29 października 2021 r. Toruń.Sala Koncertowa CKK Jordanki.
Koncert: Wielcy Kompozytorzy- wielkie jubileusze.

Wystąpili:
Maria Rozynek-Banaszak – sopran
Elżbieta Wróblewska – mezzosopran
Sylwester Mulczyński – tenor
Grzegorz Szostak – bas
Chór Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy (przygotowanie – Tomasz Kotwica)
Chór Akademicki Politechniki Bydgoskiej (przygotowanie – Agnieszka Sowa)
Chór Akademicki UMK w Toruniu (przygotowanie Arkadiusz Kaczyński)
Toruńska Orkiestra Symfoniczna
Adam Banaszak – dyrygent

1. Part – IV Symfonia „ Los Angeles”

A.Mozart – Requiem d- moll KV 626

IV Symfonia „ Los Angeles” składa się z trzech części: Con sublimita, Affannoso, Deciso, ale wszystkie utrzymane są w niezwykłej, majestatycznej formie.

Dyrygent podniósł batutę i delikatne smyczki, subtelna harfa, ostre kotły i perkusja rozpoczęły ulotne, nieziemskie, niedotykalne, muzyczne widowisko.Popłynęły pierwsze dźwięki, ciche, delikatne jak dotyk aksamitu, jak muśnięcie kropli rosy na zbudzonej ze snu porannej, letniej trawie..Zajaśniało, zagrały.Struny światła, dotykały tego, co jawne i ukryte, przenikały się niezwykle delikatne tony.Rozbrzmiewała muzyka prawie biała, przezroczysta, otuliła słuchaczy jakby ślubnym welonem, nostalgią za tymi, których nie ma, za nirwaną. Napełniła słuchaczy pokorą i uniżeniem.

Trzeba było „ucho natężać ciekawie”, żeby usłyszeć głos z nieba. I nagle nie było bólu, grzechu, tylko trwanie, trwanie. Smyczki zachowywały się jak pisklęta, dzieci orła, ale jakieś syte, bez niepokoju i oczekiwania.Zastygłe, uśpione. Muzyka błagała, dotykała niedotykalnego, umykała, przenosiła do Empireum – siedziby Boga. Dźwięki jak kolory z jednej palety, krzyżowały się, łączyły barwy, powstawały nowe, tak niezwykłe, że aż niemożliwe.Budziły zachwyt, napięcie i prowadziły w tej wędrówce do Boga po wieczną nagrodę. Ta muzyka prowadziła do raju, krainy, gdzieś zawieszonej, lazurowej, z nielicznymi plamami chmur, leniwymi, spokojnymi jak oczy anioła.

Ale ten bezruch delikatny jak lot ćmy, był jakby złowieszczy. Zapowiadał ciszę przed burzą. I tak też się stało.Odezwały się dzwony, perkusje, chorał smyczków, napięcie, oczekiwanie, przerażenie, Obudziły się złe wspomnienia, wróciły chwile nieistotne, ułożyły się w zakola, powroty do niepotrzebnego. Dźwięki jak światło rozpadły się na pasma, każde przez chwilę drżało inaczej, potem uspokojone wracały do szeregu, przerażone swoją bezmyślnością. Ujarzmione, brzmiały cichutko, zastygłe w spokoju. Ich chwilowa radość zamienia się w smutek, subtelne i przezroczyste nuty prowadzą do refleksji, do medytacji.

Muzyka kończy swój bieg.Opowiedziała o świecie pełnym sprzeczności, ale wskazała drogę ku Najwyższej Doskonałości.

Requiem Mozarta

Powiało grozą, melancholią, ale też romantyzmem, świętością, tajemnicą i nieskończonością. Powietrze zadrgało, zagęściło się i prawie namacalnie nasączyło się oczekiwaniem.
Listopadowy czas otwiera świat i spotykają się dwie sfery, ta niebiańska i ta ziemska. Patrzymy dalej, kierujemy wzrok ku sprawom osobistym, świadomi, że jeszcze nie przyszedł czas apokalipsy. Ale muzyka już go zapowiedziała. Zabrzmiała, ściemniała, nasączyła się żalem, pragnieniem, prośbą, a do nieba wzniosły się głosy instrumentów, chóru i solistów. Dramatyczny, piękny sojusz Doskonałości i Dobra. Dźwięki nabrzmiewają żalem, gwałtowną prośbą, idą do nieba.W

proszą, upominają się o wiekuiste szczęście, wielbią swoimi hymnami- modlitwami, przekonaniem, że do Boga dojdzie każdy.
Monumentalnie, nieziemsko brzmią prośby, przeplatają się gwałtowne, wysokie, anielskie tony i męskie, stłumione, żarliwe. Oto nastał Bożego gniewu dzień, głosy przepełniły się strachem, zabrzmiały trąby, wstali umarli zbudzeni ze snu, zdumieni błagają o sprawiedliwość, zbawienie, wzdychają, a skrzypce, fagoty, puzony pokazują drogę.W Offertorium – błaganie narasta, by człowiek został ocalony od paszczy bestii. W Sanctus potężny głos chóru wielbi, śpiewa Hosannę na Wysokości.Jakże inaczej brzmi Agnus Dei – Baranku Boży, a jak inaczej Communio – Światłość.Trąbki, kotły, fagoty, niskie i wysokie smyczki, grają łkające fugi obrazujące płacz. Ból i strach. Nadzieja i lęk.Spokój pokonuje wreszcie niepokój. Żałoba. Ukojenie.

Nagle wchodzą puzony, trąbki, kotły. Śmierć.

Trwoga. Panie, zmiłuj się nad nami! Zbaw mnie!Ufam Ci!

Płacz, szloch, ból. Sąd ostateczny i jego groza w głosach chóru, instrumentów, solistów. Requiem to po łacinie znaczy tyle, co odpoczynek. Cichnie trwoga, cichną instrumenty, słyszymy, że oto anioły prowadzą dusze na zielone, niebiańskie łąki, w wieczność.

Uspokojony, głęboko wzruszony człowiek pochyla głowę. Koniec koncertu.Dysonans, zgrzyt.

Wiesława Chmielewska

Dziennikarka MYwToruniu.pl

Urodziłam się na Mazowieckiej Równinie, a w moim oknie, jak pisał poeta,  „pole i topole”. Skończyłam jakieś szkoły (nawet wyższe), wiedziona sercem znalazłam się na pięknej ziemi mazurskiej, by ostatecznie, zupełnie niedawno, zamieszkać w Toruniu. Mam zasadę, która brzmi (słowa poety): „Nie bądź pewny, że masz czas, bo pewność niepewna”. Wiele „robiłam” w życiu dla innych, mniej dla siebie i chciałabym, by tak pozostało. Fascynuje mnie „gotyk na dotyk”, lubię ludzi, kocham najbliższych.

 „Ocalić od zapomnienia” – wywiad z uczestniczkami Klubu Szydełka w Kamienicy   Inicjatyw w Toruniu 

Przeglądając we wrześniu stronę internetową Kamienicy Inicjatyw w Toruniu trafiłam na informację o Klubie Szydełka, którego uczestniczki brały udział w projekcie artystycznym „Spotkanie tkanki babskiej” gdzie razem z artystką Pauliną Gołoś wyplatały wspólnie dywan!

Szczerze przyznam, że nie tyle zainteresował mnie ten dywan, do wyplatania którego szydełkujące panie wykorzystały zużyte ubrania, co nawiązanie „do dawnych wiejskich spotkań kobiet przy darciu pierza, gdzie pod pretekstem wspólnej pracy jednoczyła się kobieca społeczność, a samo spotkanie było płaszczyzną do budowania relacji”.

Zaciekawiona postanowiłam przyjrzeć się sprawie z bliska. Umówiłam się na spotkanie z Panią Anielą Król, inicjatorką Klubu Szydełka w Kamienicy Inicjatyw w Toruniu, w którym także uczestniczyły szydełkujące Panie: Krystyna, Danka, Gabrysia, Maryla i Wiesia.

Pani Anielo, od kiedy Pani szydełkuje i dlaczego?

Moja przygoda z szydełkiem i drutami zaczęła się wiele, wiele lat temu. Urodziłam się na wsi, gdzie spędziłam dzieciństwo, młodość i całe dorosłe życie. W czasach, kiedy byłam młoda nieodzowną częścią życia na wsi były robótki ręczne: haft, wyszywanie, roboty na drutach i szydełku. Takie „robótki „to było oczywiste zajęcie kobiety wiejskiej pomagające ubrać dzieci i ozdobić dom. Robiono ręcznie głównie rzeczy użyteczne, użytkowe: swetry, czapki, szaliki, rękawiczki, skarpety, obrabiano chusteczki do nosa bądź dekoracyjne, które zdobiły dom: serwety, serwetki, firaneczki, zazdrostki robione na szydełku, wyszywane haftem richelieu obrusy, pościel i koniecznie wyszywane makatki z pięknymi mądrymi powiedzeniami ludowymi, przysłowiami, które zdobiły kuchnię.

Jak powstał ten pomysł wspólnego szydełkowania w Kamienicy Inicjatyw?

Pięć lat temu pożegnaliśmy z mężem nasze wiejskie życie i zamieszkaliśmy w Toruniu. Zaczęłam szukać miejsca dla siebie i tak trafiłam do Kamienicy Inicjatyw, uczestniczyłam w wielu bardzo ciekawych spotkaniach, pandemia przerwała wszystko. Wiosną tego roku powoli wszystko zaczęło wracać do normy. Klub szydełka to nie do końca moje „dziecko „, bowiem to Pani Teresa Grochulska zaproponowała mi prowadzenie takiego klubu w Kamienicy, jakby znała moje marzenia!

Miłe Panie, zechciejcie mi powiedzieć, dlaczego w tym Klubie szydełkujecie? – z tym pytaniem zwracam się do Seniorek obecnych na spotkaniu.

Spotykamy się dopiero od wiosny tego roku – zaczyna opowieść Pani Krystyna – z osobami, które łączy wspólna pasja, poznajemy się, zawieramy nowe przyjaźnie, przebywamy w miłym towarzystwie, wzmacniamy więzi społeczne, ale również dzielimy się informacjami np. gdzie można kupić taniej nici czy włóczkę. Wykorzystujemy niemodne już, znoszone rzeczy zrobione z włóczki, które można spruć i zrobić z tej włóczki coś zupełnie nowego, użytecznego dając im drugie, czy nawet kolejne życie – dodaje Pani Maryla.

Przychodzą tu osoby, które są zainteresowane takimi robótkami, osoby, które już coś potrafią, mają osiągnięci, ale i również takie dla których jest to pierwsze zetknięcie się z szydełkiem i chcą się nauczyć- mówi Pani Wiesia. Przyznaję, że dzięki temu Klubowi odświeżyłam sobie szydełkowanie, bo na takim spotkaniu zrobi się więcej niż w domu– dodaje z uśmiechem.

Jest wesoło i sympatycznie – stwierdza Pani Gabrysia – doskonale się rozumiemy, możemy opowiadać sobie o swoich kłopotach, poprosić o radę w razie potrzeby. Wzajemnie podnosimy sobie poczucie własnej wartości, a efekt końcowy naszych prac jest źródłem ogromnej satysfakcji.

Zajmując się konkretną pracą otwieramy sobie drzwi do krainy spokoju i wyciszenia –podsumowuje wypowiedzi koleżanek Pani Danka – a wspólne szydełkowanie przynosi wiele korzyści naszemu zdrowiu psychicznemu i fizycznemu, ćwiczy cierpliwość, sprawność umysłową, pomysłowość np. na oryginalne prezenty dla naszych rodzin i znajomych.

Moim marzeniem jest, żeby wszechobecnym stało się przekonanie, że robótki ręczne mają działanie terapeutyczne – kończy wywiad Pani Aniela.  Bowiem w tamtych czasach nikt nie myślał o tym jako o formie spędzania czasu wolnego czy formie terapii – takie określenia wtedy nie funkcjonowały. Pięć lat temu zostawiłam swoje dotychczasowe środowisko i w Toruniu musiałam je zbudować na nowo. Te ciepłe, otwarte, życzliwe kobiety do których spotkania tęsknię, stały się – poza rodziną- całym moim życiem toruńskim.

Pani Anielo, czy waszą współczesną działalność klubową można powiązać z dawnymi wiejskimi spotkaniami przy darciu pierza?

Oczywiście. Spotykanie się wiejskich kobiet przy wspólnym darciu pierza czy przędzeniu wełny było tylko pretekstem do jednoczenia się ich kobiecej społeczności i płaszczyzną do budowania relacji. W tym zakresie nic się nie zmieniło. Kiedyś każdej z nas towarzyszyły   szydełko i druty także wtedy, gdy miałyśmy już swoje rodziny. Dziergałyśmy naszym dzieciom wszystko co dało się wydziergać aż do momentu, kiedy dzieci urosły i nie za bardzo chciały nosić tak zrobione rzeczy, bo te, kupione w sklepie były modne więc lepsze!  Chciałabym zmienić to myślenie i dla młodego pokolenia „ocalić od zapomnienia” nie tylko dawne wiejskie zwyczaje, ale także ogromne bogactwo umiejętności, którym dysponują ich dziadkowie.

Przyznaję, iż tak oczarowały mnie Szydełkujące Panie w Kamienicy Inicjatyw w Toruniu, że żal mi opuszczać ich towarzystwo. Niemniej wszystko ma swój kres, także i nasze spotkanie.

Dziękując Paniom za udzielenie mi wywiadu szczerze życzę im tak odnoszenia sukcesów jak i satysfakcji z dziergania szydełkowych „robótek ręcznych”

Halina Gumowska

Dziennikarka MYwToruniu.pl

O sobie:

Jestem humanistką. Moją życiową dewizą jest sentencja: „Nic, co ludzkie, nie jest mi obce”. Uważam, że informacja jest w cenie. Jako reporter portalu dla seniorów MYwToruniu.pl chciałabym pisać o kulturze oraz informować o wszystkim, co ważne dla naszej grupy wiekowej 60+. Pragnę, aby portal był źródłem istotnych informacji, które ułatwią nam życie i pozwolą w pełni korzystać z tego wszystkiego, co seniorom oferuje Toruń.

Emerytowana nauczycielka – pedagog, trenerka umiejętności społecznych i  rozwoju osobistego.  Autorka książek psychomotywacyjnych „Odnaleźć siebie”, „Zostań Kopernikiem” i realizatorka psychoedukacyjnych  programów  autorskich,  adresowanych do młodzieży szkolnej i  osób dorosłych z  rożnych grup zawodowych i  środowiskowych, dotyczących rozwoju ich kreatywności i uruchamiania wewnętrznego potencjału. Specjalistka w zakresie  prowadzenia szkoleń  dotyczących kreatywności, komunikacji interpersonalnej, psychomotywacji,  usprawniania pamięci i redukcji stresu

Fot. Maciek Zieliński Fotografia / www.fotograftorun.pl