„Whiplash” to kolejna projekcja muzyczna, którą obejrzałam w ramach filmowego programu Artus Cinema, będącego częścią Festiwalu pod Gwiazdami we Dworze Artusa.

Recenzje tego filmu zamieszczone w Internecie informują, że jest to „trzymający w napięciu, wstrząsający dramat (choć ogląda się go jak thriller) psychologiczny. Młody perkusista Andrew Neyman (Miles Teller), uczeń jednej z najlepszych szkół muzycznych w kraju, trafia do klasy wybitnego nauczyciela Terence’a Fletchera (J.K. Simmons). Prowadzony przez niego zespół składa się z wybitnych młodych muzyków. Uczniowie Fletchera uchodzą za najlepszych absolwentów i właściwie od razu znajdują pracę w prestiżowych orkiestrach. Ale cena, jaką płacą za udział w zajęciach, często przewyższa ich psychiczne możliwości. Metoda Fletchera polega bowiem na psychicznym i fizycznym znęcaniu się nad nimi – wszystko w imię perfekcji, sztuki, doskonałości dźwięku. Fletcher i Neyman są do pewnego stopnia tacy sami – osiągają cel za wszelką cenę. Na ekranie oglądamy zderzenie dwóch psychopatycznych osobowości, ich walkę o dominację, krew, pot, łzy, klęski i sukcesy.”

Natomiast „Whiplash” (w tłumaczeniu z angielskiego – bicz) jest tak tytułem filmu jak i głównej kompozycji muzycznej ćwiczonej z rożnym skutkiem przez zespół młodych muzyków pod okiem i uchem w/w Fletchera.

Główny bohater filmu Andrew Neyman jest bardzo utalentowanym chłopakiem zakochanym w jazzie i początkującym adeptem sztuki gry na perkusji w najlepszym konserwatorium w kraju. Na początku jest pełen optymizmu i marzeń. Jeszcze nie wie, że czeka go droga przez piekło, którą wytyczy mu profesor Fletcher, dysponujący bogatym, wręcz diabelską pedagogiką jaka są wyzwiska, poniżanie, rękoczyny, a nawet – znienacka – przymilanie się.

Andrew Neyman doznaje w trakcie nauki gry na ukochanej perkusji wiele bólu. Bowiem praktyka pod okiem i uchem Fletchera   skutkuje nie tylko urażoną dumą oraz skołataniem nerwów spowodowanym emocjonalnymi manipulacjami nauczyciela, ale także potem, łzami oraz krwią z pokaleczonych dłoni i drzazgami z połamanych pałeczek.

Terence Fletcher kieruje się prostą zasadą: poklepywanie po plecach nie tworzy wielkich artystów, określenie „dobra robota” jest dla maluczkich a kto nie ma talentu, kończy w kapeli rockowej. Jego metody „nauczania” są niewychowawcze, nieetyczne, ale skuteczne.  I sądząc po efektach w pewnym momencie tak jego uczniowie jak i widzowie (w tym ja także) zaczynają myśleć pozytywnie o jego racjach.  Zwłaszcza, że on chce uczynić z Neymana prawdziwą gwiazdę jazzu więc nic dziwnego, że swoje marzenie tak bezwzględnie realizuje.

Reżyser Damien Chazelle niejednoznacznie przedstawia konflikt ucznia z mistrzem. Sugeruje, że atencja, jaką darzą nauczyciela wszyscy studenci – w tym Andrew – może być szczególnym przypadkiem syndromu sztokholmskiego.

I w trakcie filmu widz zadaje sobie pytanie: jak dużego poświęcenia wymaga rozwój talentu i gdzie jest granica między prowokowaniem do przekraczania siebie samego, a podcinaniem skrzydeł?

„Whiplash” jest co prawda filmem o muzykach, ale jego głównym bohaterem jest sama muzyka. Jazzowa, autorstwa Justina Hurwitza, „amerykańskiego kompozytora głównie muzyki filmowej, dyrygenta Laureaat Oscara, Złotego Globu i nagrody BAFTA za najlepszą muzykę do filmu La La Land (2016) Damiena Chazelle’a, z którym to  reżyserem filmu współpracował wcześniej również przy jego fabularnym debiucie Whiplash (2014).”

Prosta fabuła filmu obfituje w emocje i zaskakujące dla widza zwroty akcji. Bowiem twórcy filmu postarali się o to, aby ich dzieło było jednym z tych, które trzymają w ryzach od pierwszej do ostatniej sceny.

Osobiście zgadzam się całkowicie z tym fragmentem jednej z recenzji filmu, który stwierdza, że „muzyka rzadko ma okazję wybrzmieć na ekranie tak mocno jak w finałowym numerze, gdzie dźwięki orkiestry wspiera dodatkowo popisowy montaż i energiczna praca kamery. Jazzowy standard „Whiplash”, który użyczył filmowi tytułu, jeszcze długo po seansie będzie grał wam w głowach. A Fletcher – śnił się po nocach.”

Jazzowy standard – oby tak!

Fletcher – oby nie!

Halina Gumowska

Dziennikarka MYwToruniu.pl

O sobie:

Jestem humanistką. Moją życiową dewizą jest sentencja: „Nic, co ludzkie, nie jest mi obce”. Uważam, że informacja jest w cenie. Jako reporter portalu dla seniorów MYwToruniu.pl chciałabym pisać o kulturze oraz informować o wszystkim, co ważne dla naszej grupy wiekowej 60+. Pragnę, aby portal był źródłem istotnych informacji, które ułatwią nam życie i pozwolą w pełni korzystać z tego wszystkiego, co seniorom oferuje Toruń.

Emerytowana nauczycielka – pedagog, trenerka umiejętności społecznych i  rozwoju osobistego.  Autorka książek psychomotywacyjnych „Odnaleźć siebie”, „Zostań Kopernikiem” i realizatorka psychoedukacyjnych  programów  autorskich,  adresowanych do młodzieży szkolnej i  osób dorosłych z  rożnych grup zawodowych i  środowiskowych, dotyczących rozwoju ich kreatywności i uruchamiania wewnętrznego potencjału. Specjalistka w zakresie  prowadzenia szkoleń  dotyczących kreatywności, komunikacji interpersonalnej, psychomotywacji,  usprawniania pamięci i redukcji stresu

31 lipca 2020 r. godz. 11 Seniorzy z Kamienicy Inicjatyw w Toruniu wybrali się w ramach Aktywnego Piątku na spacer urokliwymi ścieżkami nad Drwęcą.

Grupę prowadził Franciszek Kazimierski.

Niestrudzonej ”załodze” i przewodnikowi.

Idą, bo mogą!
Idą, bo chcą!
Idą powoli, noga za nogą albo marszowo, śpiewa im las.
Idą, bo mogą!
Idą, bo chcą!
Idą szutrową, bezpieczna drogą, ptaki prowadzą ich w głąb.
Idą, bo mogą!
Idą, bo chcą!
Idą gęsiego albo parami, idą stonogą, bezpiecznie w dal.

Idą, bo mogą!
Idą, bo chcą!
Idą niejedną, ciekawą drogą, byle przed siebie, byle na wprost.
Idą, bo mogą!
Idą, bo chcą!
Idą, bo jedną chcą być załogą, której niestraszny śnieg ani wiatr.
Idą, bo mogą!
Idą, bo chcą!
Idą przed burzą i idą w deszcz.
Możesz iść z nami, jeżeli chcesz.

Autor zamieszczonych poniżej zdjęć F. Kazimierski

Wiesława Chmielewska

Dziennikarka MYwToruniu.pl

Urodziłam się na Mazowieckiej Równinie, a w moim oknie, jak pisał poeta,  „pole i topole”. Skończyłam jakieś szkoły (nawet wyższe), wiedziona sercem znalazłam się na pięknej ziemi mazurskiej, by ostatecznie, zupełnie niedawno, zamieszkać w Toruniu. Mam zasadę, która brzmi (słowa poety): „Nie bądź pewny, że masz czas, bo pewność niepewna”. Wiele „robiłam” w życiu dla innych, mniej dla siebie i chciałabym, by tak pozostało. Fascynuje mnie „gotyk na dotyk”, lubię ludzi, kocham najbliższych.