Premiera książki „Biblioteki w Toruniu i Podgórzu w Latach 1920-1939”
Monografia dr Katarzyny Tomkowiak to opowieść o bibliotekach i bibliotekarzach w naszym mieście, od czasów powrotu Torunia do Macierzy, aż do wybuchu II wojny światowej. Książka zostanie zaprezentowana 13 maja w Bibliotece Uniwersyteckiej (ul. Gagarina 13) w trakcie VII Toruńskiego Kiermaszu Książki. Początek prezentacji o godz. 13.15.
Autorka najwięcej miejsca poświęca w monografii najzasobniejszej w druki i rękopisy regionalne, w tym toruniana, bibliotece publicznej Torunia – powstałej w 1923 roku Książnicy Miejskiej. Jej zbiory ocalały i do dziś służą badaczom i pasjonatom miasta i Pomorza. Niestety, wiele innych toruńskich bibliotek i księgozbiorów już nie istnieje, w większości zostały zniszczone przez Niemców podczas okupacji.
Dr Katarzyna Tomkowiak opisuje biblioteki o charakterze oświatowym, w tym największą z nich, należącą do Towarzystwa Czytelni Ludowych, która mieściła się w gmachu TNT i ówczesnej Książnicy przy ul. Wysokiej (aktualnie budynek TNT), biblioteki wojskowe i policyjne (m.in. księgozbiory należące do DOK VIII, Szkoły Podchorążych Artylerii i Oficerskiej Szkoły Morskiej, a nawet niewielkie zbiory jednostek wojsk balonowych w mieście), więzienne i harcerskie, pedagogiczne, szkolne i uczniowskie, zapomniane już obecnie wypożyczalnie-księgarnie, księgozbiory prywatne (także bibliofilskie, w tym bibliotekę Zygmunta Mocarskiego – dyrektora Książnicy Miejskiej w Toruniu i prezesa Towarzystwa Bibliofilów im. J. Lelewela), biblioteki kościelne i organizacji religijnych (rzymskokatolickie, w tym cenne librarium oo. Redemptorystów oraz ewangelickie i prawosławne), a także biblioteki mniejszości narodowych (m.in. te należące do społeczności żydowskiej), Pisze również o księgozbiorach świetlicowych (opis Klubu Dziecięcego, a faktycznie pierwszej biblioteki dla najmłodszych w mieście, która powstała w dzielnicy Mokre) i tych, które były własnością rożnych organizacji m.in. Instytutu Bałtyckiego, czy zapomnianych Towarzystw Polsko-Francuskich, Polsko-Angielskich, Polsko-Czeskosłowackich i Polsko-Belgijskich.
Na szczególną uwagę zasługuje opis bibliotek działających w Podgórzu, który do 1938 r. był odrębnym miastem, i największej z nich Biblioteki Bractwa Niepokalanego Poczęcia NMP Królowej Polski, prowadzonej i sponsorowanej przez Leona Szymańskiego – bibliotekarza, mariologa, a z zawodu ogrodnika. W ostatnim rozdziale przypomina historię powstania pierwszej zawodowej organizacji bibliotekarzy w mieście i regionie – Koła Poznańsko-Pomorskiego Związku Bibliotekarzy Polskich (1928–1939).
