Koncert – Jesienna Maestria

Data: 28.11.2025r. 19:00
Miejsce: Sala Koncertowa CKK Jordanki
Wstęp: 60 zł – N, 45 zł – U

Koncert w ramach Abonamentu S

Wystąpią:
Clare Hammond (Wielka Brytania) – fortepian
Toruńska Orkiestra Symfoniczna
Agata Zając – dyrygentka

Urszula Urzędowska – prowadzenie
W programie:
M. Ravel – Pawana na śmierć infantki (7’)
S. Rachmaninow – Rapsodia na temat Paganiniego op. 43 (24’)
przerwa (15′)

R. Schumann – IV Symfonia d-moll op. 120 (28’)
Czwarty koncert cyklu „Jesienna Maestria” rozpocznie subtelna i pełna melancholii Pawana na śmierć infantki Maurice’a Ravela. Utwór powstał w 1899 roku jako miniatura fortepianowa, a w 1910 roku kompozytor opracował go na orkiestrę. Tytuł, choć może sugerować elegię, w rzeczywistości nie nawiązuje do żadnej konkretnej postaci ani wydarzenia. Pavane to powolny taniec dworski popularny w XVI i XVII wieku, który mogła tańczyć młoda infanta na hiszpańskim dworze. Orkiestrowa wersja utworu cechuje się impresjonistycznym nastrojem i kontemplacyjnym, nostalgicznym charakterem.

Następnie zabrzmi Rapsodia na temat Paganiniego op. 43 Sergiusza Rachmaninowa – efektowny utwór concertante na fortepian i orkiestrę, powstały latem 1934 roku w Szwajcarii. Kompozycja składa się z 24 wariacji na temat Kaprysu op. 1 nr 24 Niccolò Paganiniego, układających się w jednoczęściową formę przypominającą koncert fortepianowy. Rachmaninow wprowadza temat dopiero po krótkim, energicznym wstępie, a każda z wariacji odsłania inne oblicze melodii – od żartobliwych i tanecznych po dramatyczne i pełne liryzmu. Najsłynniejsza jest XVIII wariacja, w której temat Paganiniego zostaje odwrócony i przekształcony w jedną z najbardziej rozpoznawalnych, romantycznych melodii XX wieku.

Zwieńczeniem koncertu będzie IV Symfonia d-moll op. 120 Roberta Schumanna – dzieło wyjątkowe w twórczości kompozytora, w którym cztery części połączone są w spójną narrację muzyczną. Symfonia otwiera się żywiołowym Andante con moto, po którym następuje liryczna Romanza – dialog obojów i wiolonczel o ciepłym, kantylenowym charakterze. Scherzo wprowadza dynamiczny kontrast, a finał scala wcześniejsze motywy w dramatycznym, pełnym energii zakończeniu. Utwór łączy w sobie romantyczną ekspresję z mistrzowską konstrukcją formalną.