Naszym piórem: Mesjasz – Toruńska Orkiestra Symfoniczna

Toruńska Orkiestra Symfoniczna zaprezentowała „Mesjasza” G. F. Händla. Wraz z Chórem Opera i Filharmonia Podlaska – Europejskie Centrum Sztuki w Białymstoku oraz wspaniałymi solistami wykonano oratorium w Kościele pw. Ducha Świętego w Toruniu.Händel / Mesjasz – Wilhelmina Iwanowska in memoriam.

 Wykonawcy: Dorota Szczepańska – sopran

 Joanna Motulewicz – mezzosopran

Zbigniew Malak – tenor

Mariusz Godlewski – baryton

Chór Opery i Filharmonii Podlaskiej – Europejskiego Centrum Sztuki w Białymstoku

Violetta Bielecka – Kierownik chóru

Toruńska Orkiestra Symfoniczna

 Adam Banaszak – dyrygent

 fot. Łukasz Ułanowski

Koncert odbył się z okazji Roku Ludzi Nauki z Kujaw i Pomorza oraz Roku Wilhelminy Iwanowskiej oraz z okazji 340. rocznicy urodzin G. F. Händla.

Messiasch – poemat światła i zbawienia”

11.04. w  Kościele Jezuitów w Toruniu, czas zatrzymał swój bieg. Händlowski „Messiasch”, nie utwór, lecz objawienie – rozbrzmiał jak modlitwa rozpisana na nuty, uniósł się ponad głowy, jakby anioły śpiewały chórami nad zgromadzonymi. To opowieść – nie tylko dźwiękiem, ale duchem – o narodzinach nadziei, o cierpieniu niesionym jak krzyż, o triumfie światła nad mrokiem.” Messiasch” to pieśń o Chrystusie, Mesjaszu – od proroctw i zwiastowania, przez mękę i śmierć, aż po chwalebne zmartwychwstanie. W każdej frazie – westchnienie świata, w każdej harmonii – echo wieczności. Kiedy zabrzmiało „Albowiem dziecię nam się narodziło” serca otwierały się jak kwiaty ku światłu.” Był pogardzany” – cisza świątyni dźwigała ciężar współczucia. A gdy wybrzmiało „Hallelujah” – wszyscy stali się jednością w zachwycie, w świętym uniesieniu. Wysokie sklepienia kościoła chwytały dźwięki niczym sieć utkana z nieba, odbijając je z powrotem, by raz jeszcze mogły przeniknąć dusze słuchaczy. „Amen” brzmi wciąż w uszach i sercu.

Chór Opery i Filharmonii Podlaskiej, Toruńska Orkiestra Symfoniczna nie grali – oni opowiadali misterium. Ich głosy i instrumenty malowały niewidzialne freski emocji: wzruszenia, zadumy, ekstazy. Słuchacze nie byli tylko widzami – byli pielgrzymami dźwięku. W ich oczach – łzy i światło. W ich sercach – cisza pełna znaczenia. W ich duszach – dotyk czegoś większego niż słowa. To było spotkanie z wiecznością zaklętą w muzyce. To było misterium. To było dotykanie niedotykalnego.To był wymagający koncert, pełen barokowych ozdobników, jakże innych od przeżyć codziennych.

Wiesława Chmielewska

Fot. Łukasz Ułanowski