Naszym piórem: codzienny felietonik

Refleksje- na optymistycznie!

Chcesz światu podać na dłoni coś delikatnego, jakby zrobionego z mgły i wrażliwości. Coś z duszą, co się nie świeci, nie błyszczy i nie krzyczy. Coś artystycznego, niszowego, z rodzaju tych pomysłów, które najpierw trzeba poczuć, a dopiero potem zrozumieć.

A tu klops.

Świat — wielki, głodny i zawsze w biegu — zamawia zupełnie inny zestaw. Ekspresowy kabarecik, tani jak barszcz, najlepiej w opakowaniu zbiorczym. Tekst homogenizowany do gładkiej papki, żadnych grudek znaczeń, żadnych ściemnionych metafor. Dialogi według formuły:

— Co to było?

— Nic z tego nie zrozumiałam.

— Było za cicho.

I koniec dyskusji.

Mikro — to twoje. Mikro, czyli subtelne, osobne, może nawet trochę uparte. Ale mikro nie krzyczy na targu życia, a makro — cóż — ma megafon, promocję i trzy jingle. Banał? Oczywiście. I to w dodatku banał, który nie chce zejść ze sceny, choć nikt go już nie prosi o bis

Co wtedy?

Można odpuścić. Ale nie w sensie „zawiesić pióro na kołku”, tylko odpuścić oczekiwania, że świat rzuci się na twoje drobiazgi jak na hit sezonu. Bo mikro to nie makro — i całe szczęście. Mikro jest jak list pisany ręcznie, a makro jak reklama w metrze. Jedno nie zastąpi drugiego, nawet jeśli to drugie jest głośniejsze.

A więc rób swoje. Z czułością, nawet jeśli świat woli dania instant. Bo ktoś, gdzieś, pewnego dnia — zamiast kolejnej porcji „łatwo, szybko, zrozumiale” — zatęskni właśnie za tym twoim małym, dziwnym, niedosłyszalnym mikro.

I wtedy to już nie będzie klops.

Tylko delicja.